ΒΟΛΕΥΤΗΚΑΜΕ...

 

Τουλάχιστον δύο γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν με αυτήν τη νοοτροπία: Μια δουλειά που εξασφάλιζε ένα σταθερό μηνιάτικο και τίποτα παραπάνω. Ούτε ευχαρίστηση, ούτε ικανοποίηση. Απλά χρήματα... Πρώτη χάθηκε η γενιά των παππούδων μας, οι οποίοι βέβαια έχουν και το ελαφρυντικό της ελλιπούς μόρφωσης. «Κάτσε εδώ στα χωράφια να βοηθάς τον πατέρα σου στις δουλειές». Αυτό το σκεπτικό κυριαρχούσε σε εκείνη τη γενιά.

Έπειτα ήρθε η μεταπολίτευση. Η Ελλάδα αποφάσισε να γίνει μια ευρωπαϊκή εκσυγχρονισμένη χώρα. Κάπου στην πορεία όμως μάλλον υιοθέτησε μόνο τις παθογένειες των δυτικοευρωπαίων, ενώ αποκόμισε ελάχιστα οφέλη. Η χώρα άρχισε να αποκτά μια μεσαία αστική τάξη μορφωμένων πολιτών που ωστόσο γρήγορα εκφυλίστηκε. Ο νέος στόχος ήταν ένας: ΜΙΑ ΜΟΝΙΜΗ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ. Το κράτος μεγάλωσε απότομα, κάθε έννοια αξιοκρατίας καταργήθηκε, ενώ ο λαός επιδόθηκε σε έναν υλιστικό ανταγωνισμό. Αυτός έχει εξοχικό, εγώ γιατί όχι; Αυτός πήρε καινούριο αυτοκίνητο, εγώ γιατί να έχω το παλιό; Αυτός φοράει κάθε μέρα καινούρια ρούχα, εγώ θα κυκλοφορώ με τα περσινά;

Τώρα κρατήστε όλο αυτό, πολλαπλασιάστε το επί 40 χρόνια, προσθέστε τη διαφθορά και την ανικανότητα των πολιτικών και ελάτε στο 2014. Η τρίτη κατά σειρά γενιά είναι κατά γενική παραδοχή η πιο μορφωμένη που έχει βγάλει αυτός ο τόπος. Κανονικά αυτή η γενιά θα έπρεπε να δώσει μια νέα ώθηση, μια νέα πνοή στην ανάπτυξη της χώρας. Ωστόσο η πραγματικότητα διαφέρει κατά πολύ. Οι επιλογές για τους νέους φαντάζουν δύο: είτε φυγή στο εξωτερικό, είτε παραμονή στην Ελλάδα και ανεύρεση μιας θέσης εργασίας με πενιχρό μισθό, παντελώς άσχετη με το αντικείμενο των σπουδών τους.

Κι όμως, όλοι επιθυμούν να γυρίσουν στην πλασματική ευφορία των προηγούμενων ετών. Χιλιάδες παιδιά με πτυχία, μεταπτυχιακά, ακόμη και διδακτορικά αναγκάζονται να συμβιβαστούν με μια θέση εργασίας άσχετη με το αντικείμενο των σπουδών τους. Δεν είναι κρίμα να χαθεί έτσι η καλύτερη γενιά που έχει βγάλει αυτή η χώρα; Πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να ψάχνουμε τους υπαίτιους της κρίσης και να ζητούμε μανιωδώς μια εκδίκηση για όλα όσα συμβαίνουν στον τόπο μας. Να σταματήσουμε να ρίχνουμε την ευθύνη σε όλους εκτός από εμάς.

Να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να πούμε ΤΕΛΟΣ, παίρνω την τύχη μου στα χέρια. Οι νέοι να καταλάβουν ότι αν δεν ενδιαφερθούν και δεν προσπαθήσουν οι ίδιοι για το μέλλον τους κανένας άλλος δεν πρόκειται να το κάνει. Κλείνοντας θα ήθελα να παραθέσω τα λόγια τα Ν. Καζαντζάκη, που ουσιαστικά συνοψίζουν όλα τα παραπάνω: «Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μοναχός μου έχω χρέος να σώσω τη γης... Πού πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα!» Μόνοι, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μας ο καθένας από τη θέση του, θα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε την οικονομική αλλά ίσως, και το σημαντικότερο, την άλλη κρίση, την κρίση της κοινωνίας μας.