ΑΙΤΙΑ ΜΕ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ

Ένα τεράστιο γιατί με έπνιξε χθες το πρωί με το που διάβασα την είδηση για τα αδικοχαμένα παιδιά στην Π.Ε.Ο. Λάρισας-Βόλου. Βασικά, για να είμαι απολύτως ειλικρινής δεν είναι και η πρώτη φορά που αισθάνθηκα να με πνίγει αυτό το γιατί..  Είναι γνώριμο πλέον.

Σε καθημερινή βάση διαβάζω για τροχαία εγκλήματα και μου κόβεται η ανάσα γιατί στην πλειοψηφία τους οι νεκροί και οι σοβαρά τραυματίες είναι παιδιά νέα, σχεδόν στην ηλικία μου ή τέλος πάντων νέοι άνθρωποι που θα είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους αλλά αδόκητα το νήμα της ζωής τους κόπηκε από μια αιτία με ονοματεπώνυμο.. Ίσως διαβάζοντας να σταθήκατε στη λέξη «έγκλημα». Ναι πιστεύω ακράδαντα ότι τα τροχαία είναι εγκλήματα. Η αιτία των εγκλημάτων έχει όνομα και επώνυμο πάντοτε και συνήθως δεν είναι μία. Διακρίνω συνήθως δύο άξονες αιτιών.

Στην πρώτη περίπτωση, δέχομαι ότι έφταιγε ο δρόμος, όπως συνηθίζεται να λέγεται. Γιατί έφταιγε, ρωτάω. Μα να, ήταν κακοφτιαγμένος, η στροφή επικίνδυνη, η σήμανση ελλιπής, ο φωτισμός ανεπαρκής, η παρακείμενη στους δρόμους χλωρίδα εμπόδιζε την ορατότητα, θα απαντήσει εύκολα κάποιος. Για όλα αυτά όμως κάποιος είναι υπεύθυνος ή και αν δεν είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία τους είναι τουλάχιστον υπεύθυνος για την παράλειψη διόρθωσής τους.

Παρά τα συνήθη αιτήματα πολιτών για τη διόρθωση των προβλημάτων οι υπεύθυνοι εμμένουν σε ευχολόγια και υποσχέσεις που παραπέμπουν στις ελληνικές καλένδες. Αλλά με ευχές και αοριστολογικές υποσχέσεις δεν αποτρέπονται τα τροχαία. Και δεν έφταιγε ο δρόμος, όπως τους βολεύει να λένε, φταίει η εκάστοτε αρμόδια αρχή, είτε αυτή είναι δημοτική, είτε περιφερειακή είτε το ίδιο το υπουργείο.

Στη δεύτερη περίπτωση, δέχομαι ότι φταίει ο οδηγός. Είναι η νοοτροπία του Έλληνα οδηγού που πιστεύει ότι ο δρόμος τού ανήκει, οι επιταγές του κώδικα οδικής κυκλοφορίας είναι κάτι που δεν τον αφορά και τέλος ότι το τροχαίο δεν θα συμβεί σε αυτόν. Ναι, είναι αυτός ο κλασικός τύπος που τον ξέρουμε όλοι (ίσως να τον ενσαρκώνουμε και εμείς οι ίδιοι) που ενώ έχει καταναλώσει άφθονες ποσότητες αλκοόλ πιάνει ελαφρά τη καρδία το τιμόνι.

Τι γιατί; Γιατί πολύ απλά αυτόν δεν τον «πιάνει» το αλκοόλ όπως λέει με περισσή υπερηφάνεια. Είναι και αυτός ο άλλος τύπος οδηγού που αισθάνεται τον δρόμο σπίτι του. Οδηγεί προκλητικά, αγνοεί τον κόκκινο σηματοδότη, τρέχει με υπερβολική ταχύτητα, κάνει αντικανονικές προσπεράσεις. Ο δρόμος τού ανήκει, το πιστεύει ακράδαντα και το δείχνει απροκάλυπτα. Είναι και όλοι οι υπόλοιποι που φορούν τη ζώνη ασφαλείας μόνο σε δρόμο που υπάρχει κίνδυνος να είναι παρούσα η αστυνομική αρχή, που κρατούν το κράνος στο χέρι αντί να το φορούν, και αυτοί που μιλούν ασταμάτητα στο κινητό χωρίς να έχουν έτσι την προσοχή τους στον δρόμο αλλά στη συνομιλία τους.

Με τη συμπεριφορά όμως αυτή δεν θέτουν σε κίνδυνο μόνο τη δική τους ζωή και σωματική ακεραιότητα αλλά και τη ζωή όλων όσων κυκλοφορούν στον ίδιο δρόμο με αυτούς και χωρίς να φταίνε βρίσκονται και αυτοί «εν τόπω χλοερώ». Ο δρόμος δεν είναι παιχνίδι, δεν είναι αστείο, δεν συγχωρεί λάθη. Ένα λάθος μπορεί να αποβεί μοιραίο. Ας είμαστε όσο υπεύθυνοι αρμόζει στις περιστάσεις.

Ας αποβάλουμε τη νοοτροπία ότι σε εμάς δεν πρόκειται να συμβεί το μοιραίο και ως εκ τούτου να μη λαμβάνουμε τα απαραίτητα μέτρα για την αποτροπή των εγκλημάτων. ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΦΟΡΟΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!