EΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ...

Μενάνδρου, Σάββατο μεσημέρι, όλων των ειδών οι αποκρουστικές μυρωδιές σου σκάνε στη μύτη, πιτσιρικάδες από ανατολικές χώρες εμφανίζονται με τα καροτσάκια τους και περνάνε απρόσεχτα τον δρόμο. Οι περισσότεροι απ΄ αυτούς δουλεύουν στα μπόλικα μανάβικα που υπάρχουν εκεί, άλλοι προσπαθούν να βρουν απ’ τους κάδους ό,τι φρούτο υπάρχει και είναι σε κάπως καλή κατάσταση. Ναρκομανείς πεσμένοι στον δρόμο, χαμένοι τουρίστες περνάνε πάνω απ' τα σώματά τους και πανικόβλητοι προσπαθούν να βρεθούν απ' την «κόλαση» του κέντρου ξανά στον «παράδεισο» της πόλης. 

Μισόγυμνες κοπέλες προσπαθούν με τα κάλλη τους να πλανέψουν κάθε λογής αρσενικό που συναντούν. Όλα αυτά είναι εικόνα μιας άλλης Αθήνας, μια ανάσα απ’ τα γκλαμουράτα μαγαζιά, τις τέλειες βιτρίνες και τις άπειρες selfie. Πάντα με γοήτευαν τα στενά της «κολάσεως», έχουν μια αληθινή και γυμνή ασχήμια. Δεν νομίζω ότι πρόκειται ποτέ κανείς να καθαρίσει αυτά τα σοκάκια, να δώσει φαγητό σε αυτούς που ψάχνουν στα σκουπίδια, να απλώσει χέρι βοηθείας με όποιο τρόπο υπάρχει στον ναρκομανή ή την κοπέλα που κάνει πιάτσα. 

Κάποιος «φυσιολογικός» άνθρωπος θα βρεθεί εκεί από λάθος και αν το κάνει, ίσως κλείσει ενστικτωδώς τη μύτη λόγω της δυσοσμίας και με βλέμμα ευθεία μπροστά χωρίς να παρεκκλίνει δεξιά ή αριστερά, σιγουρεύοντας ότι δεν θα δει κάτι που θα του χαλάσει την εικόνα. Δεν μπορείς από κάποιον να ζητήσεις να κάνει κάτι για όλους αυτούς, υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά αυτών των δρόμων που αποθαρρύνει τους πιο ευαισθητοποιημένους, στην καλύτερη περίπτωση θα σταθείς όπως εγώ και θα έχεις ένα ρόλο απλού παρατηρητή. Τα παραπάνω τροφή για σκέψη, πριν εμείς οι «φυσιολογικοί» ετοιμάσουμε βαλίτσες για διακοπές... Αντιθέσεις που κάποτε η μοίρα τις κάνει ένα.