ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΟΑΡΑΒΙΚΟ ΤΑΓΜΑ ΠΕΖΙΚΟΥ 845

 

Ο μέγας μουφτής της Ιερουσαλήμ και υπέρμαχος του Παναραβισμού, Μοχάμεντ Αμίν Αλ-Χουσσεïνί (1893-1974), υπήρξε ο κύριος υπεύθυνος, κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου και του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αφενός για την επέκταση του αντισημιτισμού στον αραβόφωνο κόσμο, αφετέρου για τη σύναψη αγαστής συνεργασίας ανάμεσα στους γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές και τους ισλαμιστές Αντισημίτες.

Ήταν εκείνος ο οποίος, σαν προσωπικός φίλος του Αδόλφου Χίτλερ, όχι μόνο υποστήριξε ένθερμα, με πύρινους λόγους, την εξολόθρευση των εβραϊκών μαζών της Ευρώπης, αλλά αποτέλεσε ταυτόχρονα και τον προσηλυτιστή για την ένταξη εθελοντών Αράβων στην επίλεκτη «Λεγεώνα Ελεύθερη Αραβία» (βλ. Legion Freies Arabien), την οποία δημιούργησε ο ίδιος και η οποία πολέμησε στο πλευρό των Waffen-SS και της Wehrmacht, καθ΄ όλη την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ένα τμήμα της επίλεκτης αυτής λεγεώνας αποτέλεσε και το «Γερμανοαραβικό Τάγμα Πεζικού 845» (γερμ. Deutsch-Arabisches Infanterie Bataillon 845), το οποίο εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και πολέμησε στο πλευρό του στρατού κατοχής, κυρίως εναντίον του Ε.Λ.Α.Σ., από τον Αύγουστο του 1943 έως και την αποχώρηση του γερμανικού στρατού, τον Οκτώβρη του 1944. Το τάγμα αυτό ήταν μικτό, γερμανοαραβικό, και αποτελείτο από πέντε λόχους, έχοντας ως διοικητή τον γερμανό συνταγματάρχη Paul Herrmann, με βάση του την Αμφίκλεια Φθιώτιδας. 

Οι πέντε λόχοι ήταν κατανεμημένοι στον Σκαμνό ο πρώτος, στη Χαιρώνεια ο δεύτερος, στη Γραβιά ο τρίτος, στο Κηφισοχώρι ο τέταρτος και στην Αμφίκλεια, βάση του επιτελείου του τάγματος, ο πέμπτος. Αμέσως μετά τη σιδηροδρομική μεταφορά και άφιξή του στην Ελλάδα την 13η Αυγούστου 1943, το «Γερμανοαραβικό Τάγμα Πεζικού 845» συμμετείχε άμεσα σε επιχειρήσεις ενάντια στους αντάρτες, στην περιοχή της Θεσσαλονίκης, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα και την προστασία της σιδηροδρομικής γραμμής Φλωρίνης-Έδεσσας-Βέροιας-Νάουσας.

Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου στάλθηκε στην Πελοπόννησο όπου μαζί με την 41η Αμυντική Μεραρχία (41. Festungs-Division) πολέμησε ενάντια σε μονάδες του Ε.Λ.Α.Σ.. Τον Ιούνιο του 1944 συμμετείχε στην «Επιχείρηση Θερινή Καταιγίδα» (γερμ. Unternehmen "Sommergewitter") όπου μαζί με μονάδες του 3ου Τάγματος του 7ου Συντάγματος της Αστυνομίας SS (III./7.SS. Pol.Gren.Rgt.), του Αμυντικού Τάγματος Πεζικού 1010 (Festungs-Infanterie-Bataillon 1010) και της 11ης Πεδινής Μεραρχίας της Luftwaffe (11. Luftwaffen-Feld-Division), πολέμησε στον Ελικώνα της Βοιωτίας ενάντια στον Ε.Λ.Α.Σ.. Μια από τις απόρροιες των μαχών αυτών υπήρξε και η «Σφαγή του Διστόμου».

Στα μέσα Οκτωβρίου του 1944, κατά τη διάρκεια της υποχώρησης του γερμανικού στρατού κατοχής, το «Γερμανοαραβικό Τάγμα Πεζικού 845» εγκατέλειψε την Ελλάδα προσπαθώντας να βρει δίοδο προς τη Γερμανία, μέσα από τη δύσβατη Γιουγκοσλαβία. Κάτω από τη συνεχή πίεση των ανταρτών του Γιόσιπ Μπροζ Τίτο πολέμησε, μαζί με την 41η Αμυντική Μεραρχία, μέχρι τον Μάιο του 1945 όπου ο αντιστράτηγος Wolfgang Hauser υπέγραψε συνθηκολόγηση με τον γιουγκοσλαβικό στρατό. Το τέλος για το τάγμα αυτό έφθασε τη 10η Μαΐου του 1945, όταν παραδόθηκε στην 11η Γιουγκοσλαβική Επιθετική Μεραρχία στο Žabok, 25 χιλιόμετρα βόρεια του Ζάγκρεμπ.

Είμαι της άποψης ότι σήμερα, μετά την πρόσφατη σύναψη εκεχειρίας ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Χαμάς, είναι ίσως σημαντικό να επανεξετάσει κανείς, μέσα από ιστορικό πρίσμα, την πορεία εξέλιξης των πολιτικών στόχων και των κοινωνικών θέσεων του Παναραβισμού, και της μετάλλαξής του σε ισλαμικό Φονταμενταλισμό. Μελετώντας κανείς τις επίκαιρες θέσεις και τους πολιτικούς στόχους της Χαμάς, σε συνδυασμό με το ιστορικό παρελθόν, ίσως βγάλει συμπεράσματα ικανά να τον θέσουν προ εκπλήξεων.