Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΜΙΣΕΛ

Πέμπτη, ώρα 12:00 το πρωί, βαδίζω μαζί με φίλους στην Παραλία. Το προπύργιο της νεολαίας, γνωστό και ως Λεωφόρος Νίκης, είναι πάλι γεμάτο με νέους ανθρώπους, γεμάτους όνειρα και φιλοδοξίες. Το ίδιο ισχύει και για μας. Όμως, οι κουβέντες είναι λίγες και κοφτές, τα βλέμματα στραμμένα προς τον αχανή ορίζοντα και οι σκέψεις βυθισμένες στην άβυσσο του μυαλού. Περπατάμε με γοργό βηματισμό σαν να αναζητούμε, χαμένοι όπως είμασταν, μία κοσμική όαση.

Στην συμβολή των οδών Λ. Νίκης και Στρ. Καλλάρη αντικρίζουμε έναν ηλικιωμένο κύριο, με μεγάλα γουρλωτά μάτια, γυαλιά οράσεως και πρόσωπο γεμάτο κατανόηση για την κοπιώδη ημέρα μας, αντικρίζουμε τον Μισέλ. Μπαίνοντας στο μαγαζί του η διάθεση μας αλλάζει, οι λέξεις βγαίνουν πιο εύκολα, οι εκφράσεις μας είναι πιο έντονες και τα πρόσωπά μας γεμίζουν από αισιοδοξία. Όμως, ένα βαθύ ερώτημα γεννιέται: μήπως η δική μας γενιά είναι η «γενιά του Μισέλ»;

Κατά καιρούς όλοι έχουμε ακούσει, κυρίως τους πρεσβύτερους ηλικιακά, να κατηγορούν την νέα γενιά, επειδή συχνάζει σε καφετέριες, μπαρ ή κλαμπ. Το κατηγορητήριο βασίζεται στο επιχείρημα ότι οι νέοι αγνοούν τις εξελίξεις, αναλώνονται στη σπατάλη του οικογενειακού εισοδήματος και δεν συμβάλλουν στην παραγωγική διαδικασία. Πλέκουν, μάλιστα, σε νέους ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν κάνει ακόμη τα πρώτα τους βήματα στην αγορά εργασίας, το εγκώμιο της αδιαμφισβήτητης αποτυχίας. 

Δικάζουν, κρίνουν και καταδικάζουν με άνεση και ευκολία μια γενιά ανθρώπων, έχοντας ως τεκμήριο τους τρόπους αλλά και τις ώρες που αφιερώνει στην διασκέδασή της. Η πρεσβύτερη γενιά, η γενιά της μεταπολίτευσης, περνά από τον ρόλο του θύτη σε αυτόν του θύματος. Η γενιά των ωχαδερφιστών που γαλούχηθηκε στα πρότυπα του υπερκαταναλωτισμού, γίνεται ξαφνικά θιασώτης της κοινωνικής ευαισθητοποίησης και της πολιτικής επαγρύπνησης. Το γεγονός ότι με την πάροδο του χρόνου και την πρόοδο της επιστήμης οι συνήθειες διαφοροποιήθηκαν, δεν σημαίνει ότι οι κοινωνικές δομές και οι νοοτροπίες άλλαξαν.

Οι μοντέρνες καφετέριες και τα μπιστρό πήραν την θέση του ζαχαροπλαστείου, οι σύγχρονοι καφέδες ιταλικής προέλευσης αντικατέστησαν τον ελληνικό, οι ντίσκο έγιναν κλαμπ. Αν, δηλαδή, η νεολαία μας αγνοούσε τις εκσυγχρονιστικές τάσεις και παρέμενε πιστή στην παράδοση, θα ήταν μια νεολαία αξιόλογη και ικανή ή μια νεολαία προγονόπληκτων και πνευματικά καθηλωμένων ανθρώπων, ανίκανη να επιβληθεί στον εαυτό της;

Το μεγαλύτερο λάθος της νέας γενιάς είναι ότι αρνείται επιδεικτικά να προβάλλει τα κατορθώματά της. Ο κορεσμός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η στροφή στις ανθρωπιστικές επιστήμες και η ενασχόληση με τον εθελοντισμό μαρτυρούν την καθημερινή μέριμνα των νέων απέναντι στον εαυτό τους και την κοινωνία. Η νέα γενιά αποβάλλει τα ταμπού των παλαιότερων απέναντι στη διαφορετικότητα, περιθωριοποιεί τα φαινόμενα κοινωνικού συντηρητισμού και αγωνίζεται με καινούρια, ρηξικέλευθα μέσα -για την μόρφωση πρόκειται- για το δικό της αύριο.

Αυτή δεν είναι η γενιά του δρόμου και της φασαρίας, δεν στηρίζει με φανατισμό τους πολιτικούς παράγοντες. Είναι μια γενιά φιλελεύθερη, αλλά ταυτόχρονα μετριοπαθής. Ωστόσο, όπως στο Πολυτεχνείο δεν βρέθηκαν όλοι οι φοιτητές, έτσι και σήμερα πολιτικά ενεργοί δεν είναι όλοι οι νέοι. Είναι, όμως, περισσότερο συνειδητοποιημένοι, καθώς έχουν καταλάβει ότι η επανάσταση προϋπόθέτει τη μόρφωση, γιατί αλλιώς παύει να έχει ηθικό περίγραμμα, γιατί αλλιώς καταντάει πλιάτσικο.

Η ελληνική κοινωνία είναι γεμάτη με νέους οραματιστές που έχουν και τα εφόδια και την διάθεση να προσφέρουν. Η γενιά του Μισέλ μπορεί να κάνει την αλλαγή, αρκεί να της δοθεί το χρίσμα της ηγεσίας. Με όπλο της τη μόρφωση, θα πολεμήσει για ένα καλύτερο αύριο, το δικό της. Ας ελπίσουμε ότι το μήλο δεν θα πέσει αυτή τη φορά κάτω από τη μηλιά και ότι η γενιά του Μισέλ ήρθε για να διαψεύσει τους κατηγόρους της.