ΜΠΟΡΟΥΜΕ! ΘΕΛΟΥΜΕ;

 

Σε κάθε κοινωνία, η οποία θέλει να διαθέτει ένα στοιχειώδες κράτος πρόνοιας, το δικαίωμα της απρόσκοπτης πρόσβασης στο σύστημα υγείας και στην απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή θα έπρεπε να είναι δεδομένο για όλους. Στην Ελλάδα, όμως, της ηθικο-πολιτικο-οικονομικής κρίσης, η πραγματικότητα απέχει έτη φωτός από το αυτονόητο. Πρόσφατη έρευνα του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών καταδεικνύει αυτό που βλέπουμε όλοι γύρω μας. Εκατομμύρια συνάνθρωποί μας αντιμετωπίζουν τεράστιες δυσκολίες στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν πρόσβαση στην απαραίτητη για τη ζωή τους ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Ένας στους δύο ασθενείς καλύπτει με δυσκολία τις ανάγκες του σε φάρμακα, το 20% έχει παραλείψει τουλάχιστον μια δόση της θεραπείας του λόγω οικονομικών δυσκολιών, ενώ οι μισοί απ’ αυτούς την έχουν διακόψει εντελώς αφού αδυνατούν να ανταποκριθούν στο κόστος της. Ακόμα, ένα σημαντικό ποσοστό των ασθενών αναφέρουν δυσκολία στην εύρεση συμβεβλημένων ιατρών που δεν έχουν καλύψει το πλαφόν, οπότε αναγκάζονται να πληρώνουν απ’ την τσέπη τους την επίσκεψη.

Την ίδια στιγμή, τα περισσότερα νοσοκομεία της χώρας «φυτοζωούν». Υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, τα ιατρικά μηχανήματα μένουν χαλασμένα για μήνες, ενώ οι προϋπολογισμοί τους δεν επαρκούν για την κάλυψη των αναγκών των ασθενών. Χαρακτηριστικό είναι το πρόσφατο παράδειγμα στο ΑΧΕΠΑ, όπου χρειάστηκε η παρέμβαση του Υπουργείου Υγείας για να εξασφαλιστούν τα απαραίτητα αντιρετροϊκά φάρμακα για τους οροθετικούς ασθενείς.

Αυτή η πλήρης απαξίωση του συστήματος υγείας και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα συνεχούς επιδείνωσης της κατάστασης καταδεικνύουν το προφανές, ότι οι ακολουθούμενες πολιτικές κινούνται στην κατεύθυνση της πλήρους ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών υγείας. Στις υπάρχουσες συνθήκες κρίσης και κοινωνικού αποκλεισμού αυτό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε όξυνση της «υγειονομικής φτώχειας» στην κοινωνία…

Η διασφάλιση του δημοσίου και δωρεάν χαρακτήρα της Υγείας είναι ένας απ’ τους βασικούς πυλώνες για την επίτευξη του κοινωνικού κράτους πρόνοιας. Είναι απαραίτητο να υπάρχει ένα σύστημα Υγείας ανοιχτό και προσβάσιμο σε όλους. Ένα σύστημα Υγείας που θα βρίσκεται δίπλα στον πολίτη, όποτε αυτός το χρειάζεται. Απ’ όλα τα παραπάνω είναι λογικό να γεννάται το ερώτημα αν μπορεί η κρατική μηχανή να «αντέξει» -ιδιαίτερα στις σημερινές δύσκολες οικονομικά συνθήκες- το κόστος για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλους.

Λεφτά υπάρχουν! Αυτή η τόσο απαξιωμένη φράση, που έχει κατηγορηθεί για τις επιπτώσεις των παθογενειών της μεταπολίτευσης, κρύβει μια μεγάλη αλήθεια… Πράγματι, λεφτά υπάρχουν, αλλά είναι «κρυμμένα» στις τσέπες των φοροφυγάδων, στις τσέπες των μεγαλοκαταθετών του εξωτερικού (άραγε τι απέγινε η λίστα Λαγκάρντ;), και στις μίζες! Λεφτά υπάρχουν στην αφορολόγητη, ελέω μεγάλης εκλογικής δύναμης, εκκλησιαστική περιουσία!

Η Υγεία είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα. Σ’ αυτήν έχουν δικαίωμα όλοι οι πολίτες ισότιμα, χωρίς καμία απολύτως διάκριση και το κράτος είναι υπεύθυνο για τη διασφάλισή της. Τρόπος υπάρχει για να γίνει το αυτονόητο πράξη. Αυτό που χρειάζεται είναι θέληση, αλλά αυτή αγνοείται…