ΠΡΩΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ…

 

Πρώτη ημέρα στο σχολείο μετά τις καλοκαιρινές διακοπές: εφιάλτης ή όνειρο; Έλα, πέρασες από αυτή την κατάσταση και δεν μπορείς να μην έχεις άποψη. Εφιάλτης ήταν τότε που τελείωνε ο καλοκαιρινός έρωτας που σε είχε θαμπώσει και ονειρευόσουν να πάρεις το πρώτο αεροπλάνο για να συναντήσεις το καλοκαιρινό σου καρδιοχτύπι στην πατρίδα του/της, ή για να ταξιδέψετε μαζί στη Χώρα του Ποτέ σαν μικροί Πήτερ Παν.

Όνειρο, πάλι, κάποια άλλα χρόνια, αφού επέστρεφες στον τόπο του εγκλήματος, εκεί που θα συναντούσες και πάλι το πρώτο σου φλερτ, εκεί που θα γέμιζες τις σχολικές παραδόσεις με βλέμματα που έλεγαν όσα αρνιόταν το στόμα, εκεί που ραβασάκια σκίζονταν πριν γίνουν σαΐτες ερωτόλογων. Εφιάλτης όταν κουβαλούσες την ασήκωτη τσάντα με τα βιβλία στο σπίτι, τότε που συνειδητοποιούσες πόση άχρηστη γνώση θα έπρεπε να αποστηθίσεις για να φτάσεις στο επόμενο καλοκαίρι της προσωπικής σου ελευθερίας.

Όνειρο όταν ανακάλυπτες τους γεωμετρικούς τόπους στη Γεωμετρία που μετέτρεπαν τον πίνακα σε καμβά για να ζωγραφίσεις, τους πλανήτες στην Αστρονομία που μεγάλωναν τον οπτικό σου ορίζοντα, τις πρωτεύουσες στη Γεωγραφία για να σχεδιάζεις ταξίδια και περιπέτειες. Εφιάλτης όταν χρειαζόταν να αποστηθίσεις τις διαφορές ανάμεσα στον Χριστιανισμό και τον Βουδισμό, χωρίς να έχεις μπροστά έναν μοναχό και έναν βουδιστή για να προσπαθήσουν να σε εμπνεύσουν μέσα από την ίδια τους τη ζωή. Όταν έπρεπε να χωρέσεις ολόκληρο τον Χρυσό Αιώνα του Περικλή σε ένα σκονάκι τόσο δα μικρό, που θα σου έδινε το χρυσό μετάλλιο της εφευρετικότητας κάτω από άλλες περιστάσεις.

Όνειρο όταν χανόταν κάποια ώρα μαθήματος και μπορούσες να ξεμοναχιάσεις το ερωτικό αντικείμενο του πόθου σου για να ξεδιπλώσεις το ταμπεραμέντο σου σε ένα ζευγάρι από χείλη, που είχαν τις ίδιες απορίες με τα δικά σου. Όνειρο όταν ετοίμαζες βαλίτσα για την πρώτη σου εκδρομή μακριά από το σπίτι χωρίς τους γονείς ανάμεσα στα πόδια σου, και με μοναδικό στόχο να χωρέσεις ό,τι σου είχε απαγορευτεί εδώ και χρόνια, σε λίγες ώρες ή ημέρες.

Και σήμερα; Πώς είναι η πρώτη ημέρα στο σχολείο άραγε; Όνειρο ή εφιάλτης; Πώς να απαντήσεις σε κάτι τέτοιο όμως, όταν κάθε τάξη που τελειώνεις στο σχολείο σε φέρνει πιο κοντά στον εφιάλτη της συμπλήρωσης ενός μηχανογραφικού-θρίλερ; Και εκεί ξεκινά ο εφιάλτης (χωρίς να γνωρίζεις αν τελειώνει κάποια στιγμή μέσα σε ένα παγωμένο Αμφιθέατρο). Εκεί που δεν δίνεις πλέον απάντηση σε αυτό που ονειρεύεσαι να σπουδάσεις, αλλά σε αυτό που πρέπει να σπουδάσεις για να μην καταλήξεις άνεργος/η.

Σε μια τέτοια κοινωνία, όμως, κρύβονται και οι τεράστιες ευκαιρίες για αλλαγή. Οι ευκαιρίες να διαχωριστούν η εκπαίδευση από την απόκτηση γνώσης, οι σπουδές με το επάγγελμα, η κουλτούρα από την αποστήθιση. Σε μια τέτοια εποχή θεριεύει η τεράστια ευκαιρία να εκπαιδευτείς χωρίς να παιδευτείς. Γιατί σε μια κοινωνία ανεργίας, δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι μήπως σπουδάσεις κάτι που θα σε κάνει τον/την επόμενο/η άνεργο/η, αφού είναι σχεδόν βέβαιο. 

Σε μια τέτοια κοινωνία, οι γνώσεις όλου του κόσμου είναι πλέον applications στο smartphone σου, με αποτέλεσμα αυτό που είπε κάποτε ο Μαρκ Τουέιν να γίνεται το μότο σου: δεν επέτρεψα ποτέ στα σχολικά μου χρόνια να ανακατευτούν με την εκπαίδευσή μου. Πρώτο κουδούνι: πρώτο βήμα για την έξοδο από ένα σχολείο που επιμένει να παιδεύει, χωρίς να εκπαιδεύει...