O ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜ(Ι)ΟΚΡΑΤΙΑΣ

 

Παραφράζοντας τα λόγια του σημαντικού καλλιτέχνη της  pop-art, Andy Warhol «ο καθένας δικαιούται 15 λεπτά δημοσιότητας», χωρίς καμία υπερβολή θα λέγαμε ότι στην Ελλάδα ο καθένας δικαιούται μια θέση προέδρου. Δεν είναι τυχαίο ότι στην προσφώνηση «πρόεδρε!» σε οποιοδήποτε χωρικό σημείο κι αν ακουστεί, θα γυρίσουν 2-3 κεφάλια έτοιμα να απαντήσουν με την ιδιότητα αυτή. Έτσι συναντάμε σήμερα στη χώρα μας, μεταξύ των άλλων προέδρων, ακόμη και πρόεδρο του συλλόγου για την ανδρική & πατρική αξιοπρέπεια, πρόεδρο του συλλόγου φίλων του σιδηροδρόμου, πρόεδρο του συλλόγου φίλων τηλεκάρτας ο Παρθενών.

Οι πρόεδροι βέβαια που κατέχουν τη μερίδα του λέοντος της δημοσιότητας είναι αυτοί των αθλητικών σωματείων. Ασκούν επιρροή σε μια μεγάλη πληθυσμιακή μάζα, ενίοτε πυροδοτούν κοινωνικές συγκρούσεις, εκλέγονται δήμαρχοι, ενώ άλλοτε διεκδικούν μια θέση στο βιβλίο Γκίνες -όπως ο πρόεδρος του Εδεσσαϊκού, για την πιο δυσερμήνευτη δήλωση όλων των εποχών. Στον χώρο της κεντρικής πολιτικής σκηνής γίνεται αυτό το διάστημα πολύς λόγος για τη θέση του Προέδρου της Δημ(ι)οκρατίας.

Τη θέση του πρόεδρου δηλαδή των υπηκόων της χώρας που τα τελευταία χρόνια έχουν υποστεί δήμευση των παρουσιών τους και αποτελούν πειραματόζωα νέων μη δοκιμασμένων ευρωπαϊκών πολιτικών εξυγίανσης. Η συζήτηση και η παραφιλολογία για το αν θα συμπληρωθεί η απαιτουμένη πλειοψηφία «βολευτών», ώστε να αποφευχθούν οι εκλογές, καλά κρατεί. Το ερώτημα όμως στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και θέλει να έχει ένα Πρόεδρο να την εκπροσωπεί είναι: γιατί δεν του δίνονται ουσιαστικότερες αρμοδιότητες; Και γιατί τόσος λόγος για κάποιον που απλά θα παριστάνει κάτι διακοσμητικό;

Η αναζήτηση ακόμη και του καλύτερου Πρόεδρου σε μια κοινωνία που «βράζει», που επικρατεί ο αμοραλισμός, η ανέχεια και έχει χαθεί η πίστη των πολιτών στους κυβερνώντες, δεν μπορεί να προσφέρει κάποια λύση-διέξοδο. Είναι σαν ψάχνουμε να τοποθετήσουμε σε ένα σπίτι βρώμικο και ρημαγμένο για διακοσμητικό το πιο κομψό και ντιζαϊνάτο βάζο. Ακόμη και η βέλτιστη επιλογή δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι αν δεν «καθαρίσουμε» και «επισκευάσουμε» το ίδιο το σπίτι.Γι αυτό και η «κάθαρση» στην πολιτική ζωή και «το κτίσιμο» νέων υγιών σχέσεων εμπιστοσύνης μεταξύ των πολιτών και των πολιτικών, ίσως να είναι η μονή ασφαλής οδός διαφυγής από το τούνελ της κρίσης.

Τέλος, θα πρέπει να συμφωνήσουμε αν επιθυμούμε να μας εκπροσωπεί κάποιος ουσιαστικά και όχι «τύποις» στο ύπατο αξίωμα. Σε αυτήν την περίπτωση οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε την ισχύουσα νομοθεσία και να αναβαθμίσουμε τις αρμοδιότητές του ώστε να καταστεί χρήσιμος ο πρώτος πολίτης της χώρας, γιατί ειδάλλως πιστεύω ότι θα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο εκείνοι που θα συμφωνήσουν με τον πρώην πρωθυπουργό της Γαλλίας, Ζωρζ Κλεμανσό, που είπε: «Δυο άχρηστα όργανα υπάρχουν: ο προστάτης και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας».