ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ 'ΣΑΙ ΟΛΜΙΣΤΗΣ

 

«Οι όλμοι είναι το πιο δύσκολο, αλλά το πιο ενδιαφέρον όπλο του Πεζικού», είπε ένας διοικητής ο οποίος προσπαθούσε να ενθαρρύνει όσους είχαμε επιλεγεί να γίνουμε χειριστές όλμων. Τραγική ειρωνεία: ο ίδιος είχε χάσει ένα δάχτυλο από ατύχημα με όλμο. Πράγματι, η ειδικότητα του χειριστή όλμων στο Πεζικό θεωρείται η δυσκολότερη. Τι καθιστά τον όλμο δύσκολο στην εκμάθηση και επικίνδυνο (όπως αποδείχτηκε) στη χρήση;

Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζει ένας ολμιστής είναι κατά τη μεταφορά και το στήσιμο του όλμου. Ο μικρός όλμος (81 χιλιοστών, αμερικανικής προέλευσης-ελληνικής κατασκευής) ζυγίζει μόλις σαράντα κιλά. Ωστόσο, ο μεγάλος όλμος (4,2 εκατοστών, αμερικανικής προέλευσης/κατασκευής) ζυγίζει πάνω από τριακόσια κιλά. Αυτό σημαίνει πως ένας οπλίτης μαζί με τους συναδέλφους του πρέπει να φορτώσει τον όλμο (άρα, τριακόσια κιλά σίδηρο) σε ένα όχημα, να τον μεταφέρει στο πεδίο βολής/εκπαίδευσης και να τον ξεφορτώσει.

Εκεί ανοίγει μια λακκούβα όπου τοποθετείται η βάση του όλμου και στη συνέχεια τον συναρμολογεί. Μετά το πέρας της εκπαίδευσης ακολουθείται η αντίστροφη πορεία και ο όλμος επιστρέφει στην αποθήκη. Μια διαδικασία που στα λόγια φαίνεται εύκολη, αλλά στην πράξη είναι δύσκολη. Είναι δύσκολη διότι τον χειμώνα το να φόρτο-εκφορτώσεις τριακόσια κιλά (έστω και σε εξαρτήματα των εξήντα-ογδόντα κιλών) έχοντας παγωμένα ή μουσκεμένα από τη βροχή χέρια, δεν είναι απλή υπόθεση.

Ούτε το να σκάψεις σε λασπώδες έδαφος -προκείμενου να τοποθετηθεί η βάση- είναι εύκολο. Οι δυσκολίες παραμένουν και για τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν η αφόρητη ζέστη και η σκόνη αποτελούν σημαντικά εμπόδια.   Οι δυσκολίες συνεχίζονται και σε επίπεδο εκμάθησης του όλμου. Ένας ολμιστής δεν βλέπει τον στόχο του. Του δίνονται συνεχώς συντεταγμένες που κάθε φορά ακολουθεί και για να είναι αποτελεσματικός πρέπει να είναι πολύ γρήγορος και απόλυτα ακριβής.

Πέραν των δεδομένων δυσκολιών κατά τη μεταφορά, οι εκπαιδευτές παρουσίαζαν τον όλμο ως ένα ασφαλές για τον χρήστη του όπλο. Πράγματι, υπάρχουν διάφορες δικλίδες ασφαλείας οι οποίες προστατεύουν τον ολμιστή. Λ.χ. η οβίδα δεν σκάει μέσα στη σωλήνα διότι για να οπλιστεί χρειάζεται μια ορισμένη ταχύτητα, την οποία αποκτά μόνο όταν βρίσκεται στον αέρα.

Ωστόσο ο όλμος δεν είναι τόσο ασφαλής όσο δείχνει. Αφενός, το κομμένο δάχτυλο του διοικητή μαρτυρά πως τα βαριά εξαρτήματα του όλμου μπορούν να προκαλέσουν σοβαρά ατυχήματα κατά τη συναρμολόγησή τους. Αφετέρου, το περιστατικό των «Γλαφυρών» με τους τρείς νεκρούς οπλίτες δείχνει πως οι οβίδες μπορούν να σκάσουν ΚΑΙ μέσα στη σωλήνα. Γι’ αυτό ίσως φταίει ο ελληνικής κατασκευής όλμος και η επίσης ελληνικής κατασκευής (όχι ληγμένη) οβίδα.

Φέρουν όμως και οι εκπαιδευτές ευθύνη. Μόλις πρόπερσι, πάλι κατά τη διάρκεια βολών, ένας όλμος 81 χιλιοστών παρουσίασε πρόβλημα καθώς η οβίδα δεν έφυγε. Κανείς όμως δεν το κατάλαβε. Όταν ο όλμος αποσυναρμολογήθηκε, ένας οπλίτης πήρε τη σωλήνα του όλμου στον ώμο του για να την ανεβάσει στο όχημα. Από το κούνημα η οβίδα ενεργοποιήθηκε και εκτοξεύθηκε οριζόντια. Για καλή τύχη όλων η σωλήνα ήταν στραμμένη προς το βουνό και όχι προς τους φίλους του. 

Δεν είναι εύκολο να είσαι ολμιστής. Δυστυχώς, όσο χρησιμοποιούνται απαρχαιωμένοι όλμοι και παλαιά, σχεδόν ληγμένα εκρηκτικά και όσο θα υπάρχουν ανεύθυνοι εκπαιδευτές, τα ατυχήματα θα είναι στο πρόγραμμα.