ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ

 

Η Ελλάδα κατά πολλούς είναι η χώρα της υπερβολής. Είναι η χώρα, οι κάτοικοι της οποίας μπορούν τη μια στιγμή να λατρεύουν κάποιον σα θεό τους και λίγο καιρό μετά να τον μισούν σαν το μεγαλύτερο κίνδυνό τους. Το έθος αυτό εντοπίζεται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και της δραστηριότητας των σύγχρονων Ελλήνων, από την πολιτική έως και τον αθλητισμό. Πολιτικοί αρχηγοί, πρωθυπουργοί, βουλευτές, από την μια πλευρά, και προπονητές, ποδοσφαιριστές, μεγαλοπαράγοντες από την άλλη πλευρά, έχουν πολλάκις θεοποιηθεί από τον ελληνικό λαό και σε ελάχιστο χρόνο έχασαν την εμπιστοσύνη του.

Το γεγονός αυτό στηρίζεται στον παρορμητισμό, τον αυθορμητισμό και την αλαζονεία του ελληνικού λαού. Η πλειον'οτητα των Ελλήνων χρήζει τον εαυτό της κατάλληλο να κρίνει και να σχολιάσει όλα τα τεκταινόμενα. Πιστεύουν πως είναι ειδήμονες παρόλο που οι περισσότεροι αγνοούν τη σημασία της λέξης. Πολλάκις στη σύγχρονη ιστορία έχουμε δει κυβερνήσεις που απολάμβαναν της εμπιστοσύνης της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, στις επόμενες εκλογές να λαμβάνουν ταπεινωτικά ποσοστά.

Υπουργούς και βουλευτές να καταλήγουν στη συνείδηση των Ελλήνων από ‘’ηγέτες’’ σε ανίκανους πολιτικάντηδες. Το ίδιο συμβαίνει και στον αθλητισμό. Προπονητές ποδοσφαιρικών ομάδων γίνονται ως επί το πλείστον θύματα των κυκλοθυμικών αυτών αισθημάτων των Ελλήνων. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της εθνικής μας ομάδας. Ο απελθών προπονητής είχε γίνει ‘’σάκος του μποξ’’ για τις αποφάσεις του και τους ποδοσφαιριστές που χρησιμοποιούσε, παρά τα θετικά αποτελέσματα που είχε η ομάδα. Η έλευση νέου προπονητή έφερε νέα ελπίδα για κάτι καλό. 

Για την ανανέωση της εθνικής μας ομάδας. Γρήγορα όμως, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, με τρία αρνητικά αποτελέσματα που συνέβησαν έχασε την εμπιστοσύνη του λαού. Για ποδοσφαιριστές που μέχρι πριν από μικρό χρονικό διάστημα κρίνονταν ακατάλληλοι από την ‘’κοινή γνώμη’’ πλέον αποτελεί κοινό αίτημα η επιστροφή τους στην ομάδα.Κι όμως, όσο ανεξήγητη και αν φαίνεται αυτή η στάση των Ελλήνων, κάθε άλλο παρά αλλοπρόσαλλη είναι. Οι Έλληνες περισσότερο από κάθε άλλο λαό έχουν την τάση να εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε ένα ή περισσότερα συγκεκριμένα πρόσωπα. Τα δυο θέματα που ενδιαφέρουν και μονοπωλούν τις συζητήσεις είναι ο αθλητισμός και η πολιτική. 

Καθίσταται λοιπόν σαφές ότι στους δυο αυτούς τομείς, που παρουσιάζουν αμείωτο ενδιαφέρον, για τους αρένες κυρίως Έλληνες, το φαινόμενο αυτό είναι περισσότερο διακριτό. Η πρακτική αυτή έχει τις ρίζες της σε ένα άλλο στοιχείο που διακρίνει την πλειονότητα των Ελλήνων το οποίο δεν είναι άλλο από την έλλειψη υπομονής. Οι Έλληνες αγαπούν τα βιαστικά συμπεράσματα. Βιάζονται να κρίνουν, είτε αρνητικά είτε θετικά. Τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα δεν ενδιαφέρουν. Δείχνουν να εστιάζουν στο δένδρο και να χάνουν το δάσος. Ένα δημόσιο πρόσωπο με το πρώτο σφάλμα που θα πραγματοποιήσει είναι καταδικασμένο να υποστεί τη δημόσια κατακραυγή.

Η πρακτική αυτή συμβαίνει σήμερα περισσότερο παρά πότε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής των νεοελλήνων. Μπορεί ωστόσο να αποβεί μοιραία γιατί δεν δίνει το σωστό χρονικό περιθώριο στους ανθρώπους, η συμπεριφορά των οποίων βρίσκεται υπό εξέταση, για να κριθούν αντικειμενικά από το έργο που έχουν πραγματοποιήσει και από τα αποτελέσματα που αυτό επέφερε. Η υπομονή είναι αρετή και η ψυχραιμία πρέπει να ενταθεί στην ψυχοσύνθεση των Ελλήνων.