ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 

Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν οι "δημιουργοί" του όρου και της έννοιας της δημοκρατίας. Η δημοκρατία σύμφωνα με τις τότε απόψεις ήταν η συγκέντρωση και σύνοψη κάθε υψηλού ιδανικού και ηθικής αξίας. Ήταν η ένωση των λιτών, μα άκρως απαραίτητων και ζωτικών αρχών που θα έκαναν κάθε είδους κοινωνία και πολιτεία λειτουργική και ακμαία... Όχι απλώς βιώσιμη και ανεκτή. Ο όρος δημοκρατία περικλείει μέσα του τις αρχές της ισονομίας, ισοτιμίας, ισοπολιτείας,του σεβασμού μα πάνω απ' όλα του μέτρου. Παρόλα αυτά όπως και κάθε άλλη αρχαία λέξη και αρχή, έτσι και ο όρος δημοκρατία, φαίνεται πως έχει χάσει τη πραγματική του σημασία.

Έτσι, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, η δημοκρατία έχει καταντήσει να είναι απλά μια καλοστημένη βιτρίνα, έρμαιο στα χέρια πολιτικών και του κάθε επίδοξου χαλίφη που έχει βλέψεις για τη θέση του χαλίφη. Και δυστυχώς οι υπερασπιστές της δημοκρατίας φαίνεται πως έχουν αφήσει τα όπλα, έχουν αφήσει τα τείχη να πέσουν και τη δημοκρατία να κλονίζεται όλο και περισσότερο με κάθε ξέσπασμα αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς και πρακτικής.

Από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στα σχολικά βιβλία, στον τρόπο διδαχής και εκπαίδευσης, μέχρι το ίδιο το φρούριο της δημοκρατίας που κατέληξε να είναι η φυλακή της. Οι πολιτικοί ψεύδονται ασύστολα, χρησιμοποιώντας τη δημοκρατία και τη δική τους αντίληψη της δημοκρατίας, προκειμένου να εξασφαλίσουν ψήφους και κατ' επέκταση, δύναμη και λεφτά. Λεφτά που προφανώς δεν θα αξιοποιηθούν με σκοπό το όφελος της πατρίδας τους, αλλά το προσωπικό και αισχρό δικό τους.

Δεν είναι λοιπόν άξιο απορίας η ύπαρξη φαινομένων βίας, εθνικισμού, ρατσισμού, ασέβειας και ξιπασμού. Δεν είναι άξια απορίας η κρίση που δέχεται η δημοκρατία. Από τη στιγμή που οι ίδιοι οι πολίτες είδαν το θεσμό της δημοκρατίας να καταρρίπτεται, το κάθε ιδανικό και την κάθε αξία να ξεπέφτει μπροστά στα μάτια τους, ενώ οι ίδιοι πείστηκαν από φιλοχρήματους και ανίκανους ανθρώπους, πως δεν έχουν τη δύναμη να κάνουν κάτι, τη στιγμή που ο πολίτης ξέχασε την ισχύ που κατέχει, μια ισχύ που είναι κάθε άλλο παρά επίκτητη, εκείνη ήταν η στιγμή που ο θεσμός της πολιτείας έχασε το νόημά του.

Χωρίς να το γνωρίζει, ο πολίτης έγινε δούλος. Δούλος των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ανθρώπων που έχουν κάνει την εξαπάτηση δεύτερη φύση τους, δούλος της δύναμης που άφησε να του πάρουν άνθρωποι κατώτεροί του. Η προπαγάνδα έγινε ο μοναδικός σκοπός ύπαρξης και λειτουργίας των μίντια. Το χρήμα έγινε ο νέος θεός. Η δημοκρατία έγινε ένα μέσο εξαπάτησης και παραπλάνησης των πιο εύπιστων πολιτών.

Μα όσο γρήγορα μπορεί να "αναδειχθεί" μια θεότητα, τόσο γρήγορα μπορεί να ξεπέσει. Η παιδεία, όπως και κάθε άλλη φορά, λόγω της ικανότητάς της να προσαρμόζεται, χωρίς ποτέ να χάνει την ουσία της, είναι για ακόμη μια φορά η λύση. Γιατί, μπορεί να υπάρχουν σχολικά βιβλία με προπαγανδιστικό και ανούσιο περιεχόμενο, μα υπάρχουν άξιοι εκπαιδευτικοί, κατάλληλα καταρτισμένοι και "εξοπλισμένοι" που μπορούν να μάθουν στους ανερχόμενους πολίτες τη δύναμη της κριτικής σκέψης, της παιδείας, της γνώσης, της Δημοκρατίας.

Οι αρετές, αντίθετα με το χρήμα, στηρίζονται σε θεμέλια στιβαρά, που θα χρειαστεί κάτι πολύ παραπάνω από έναν επίδοξο ληστή, με "αρχές" και επιθυμίες που βασίζονται σε σαθρές βάσεις, για να καταρρίψουν έναν θεσμό που επιβιώνει και αναβιώνει μέσα από τις στάχτες του όπως ο φοίνικας. Η Δημοκρατία ποτέ της δεν χάνεται. Απλά κρύβεται. Και ένας καλός πολίτης ξέρει πού να ψάξει... Μέσα στις στάχτες που δημιούργησαν οι ανάξιοι πυρπολητές της.