ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜOΣ ΚΑΙ ΚOΤΣΙΑ

 

Κατέβαινα την Πανεπιστημίου. Βλέπω έναν συνάδελφο να βγαίνει σκεπτικός από μία Τράπεζα. Είχε πάει να διαπραγματευθεί για τα δάνεια κάποιου πελάτη του. Εταιρία με καλούς τζίρους κάποτε, λειτουργούσε όμως κάπως ερασιτεχνικά και τα κέρδη δεν πήγαιναν σε επενδύσεις παρά στους μετόχους, οι περισσότεροι ήταν και μέλη του διοικητικού συμβουλίου. Μπαίνει μέσα πια, θέλει να βοηθήσει η Τράπεζα, μου λέει, αλλά δεν βοηθούν οι συνθήκες.

Από τη μία η Τράπεζα περνά συνεχείς ελέγχους, πρέπει να δίνει πια λογαριασμό για το παραμικρό. Από την άλλη, βλέπει ότι οι μέτοχοι είναι στα μαχαίρια και το προσωπικό στα εξ ων συνετέθη. Και, βέβαια, οι ανταγωνιστές από δίπλα, μπας κι ορθοποδήσει... Το μπίζνες πλαν που τους έδωσα, άλλοτε θα πέρναγε αέρα, μου λέει. Τώρα όμως… Υπάρχει κι ένας στρατηγικός επενδυτής, αλλά οι μέτοχοι διστάζουν, είναι κρίμα μετά από τόσα χρόνια, σκέφτονται. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι και ο επενδυτής θα 'θελε να την εξαγοράσει όταν βελτιωθούν λίγο τα πράγματα.

Και με το προσωπικό; Τι γίνεται με το προσωπικό; Κι όμως, δεν μπορεί να μην υπάρχει λύση. Υπάρχει, μου λέει ο συνάδελφος, που είναι έμπειρος. Μη μου πεις ότι θα λειτουργήσει η αλληλεγγύη, του λέω. Όχι, η αλληλεγγύη λειτουργεί μόνο στις καλές μέρες. Το προσωπικό πρέπει να θέλει, μου λέει, και οι μέτοχοι-διευθύνοντες να μπορούν, συμπληρώνω. Πατριωτισμό και κότσια δηλαδή, μονολόγησε ένας γκριζομάλλης κύριος, που πέρναγε από δίπλα μας.