Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΠΙΘΗΚΩΝ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ: Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ

 

Ωραία τα χρόνια του 1980! Ωραίες αναμνήσεις! Κάποιοι βέβαια λένε ότι με τα χρήματα που πήρε η Ελλάδα έπρεπε να φτιάξει υποδομές, έπρεπε να φτιάξει κράτος. Και δεν έφτιαξε, αυτό είναι αλήθεια. Όλοι μας νοσταλγούμε τον χαρισματικό Αντρέα Παπαντρέου, με μια σχέση αγάπης μίσους που μας έχει σημαδέψει. Να θυμίσω για τους μυημένους την μεγάλη διαμάχη στις μέρες του για την «προσωπολατρία». Με λίγα λόγια αν η αξιοπρέπεια μας, μας επιτρέπει να «λατρεύουμε» και επί της ουσίας να συγχωρούμε τα πάντα στον Αντρέα. Θα παραδεχτώ ήμουν ένας απ αυτούς που του συγχωρούσα τα πάντα. Να θυμίσω πάλι την προσωπική κατηγορία για «δεξιά στροφή» του Αντρέα στα τελευταία χρόνια της διακυβέρνησής του, λίγα χρόνια πριν τον θάνατό του.

Πολλά μπορεί να πει κανείς για την προσωπικότητά του, σίγουρα όμως όλοι θα συμφωνήσουν ότι ήταν βαθειά ρεαλιστής πολιτικός. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος περιέγραψε κάποτε ότι στο πρώτο τους συμβούλιο σαν κυβέρνηση τον ρώτησαν εάν θα βγει η χώρα εκτός ΕΟΚ και ΝΑΤΟ και ο ίδιος τους είπε κατηγορηματικά όχι. Και όταν τον ρώτησαν πώς θα το στηρίξουν στην κοινή γνώμη αφού άλλα υποσχέθηκαν, τους απάντησε ότι αν πίστευε ο λαός ότι όντως θα έκανε αυτά που τους έλεγε δεν θα τον ψήφιζε. Ήταν ένας ακροβάτης της πολιτικής που ήξερε το συμφέρον του ιδίου αρχικά και της χώρας δευτερευόντως. Ήξερε τον Έλληνα σαν βαθιά συντηρητικό που του άρεσαν οι θεωρητικές υπερβάσεις.

Και επιπλέον είχε ένα διεθνές δίκτυο προσωπικών φίλων που του συμπαραστέκονταν συχνά στις δυσκολίες, που τον βοηθούσαν να είναι ένα βήμα μπροστά από τις εξελίξεις. Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι ο θάνατός του θα οδηγούσε σε μια γενιά πιθήκων του Αντρέα, ίσως γιατί είχε υποτιμηθεί η έννοια της λατρείας του κόσμου στο πρόσωπό του. Ο ίδιος είναι μια προσωπικότητα διφορούμενη, χαρισματική, μοιραία. Οι πίθηκοι είναι απλώς πίθηκοι.