ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ;

 

Ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε στην Αττική τις τελευταίες 3 δεκαετίες, πήγε στα δημόσια σχολεία, σπούδασε στο ελληνικό πανεπιστήμιο και για όσους υπήρχε ένα έξτρα ποσό ως προτεραιότητα για περαιτέρω σπουδές, έκανε και ένα μεταπτυχιακό στο Ηνωμένο Βασίλειο. Κάπου εκεί στις απαρχές της επαγγελματικής μας ζωής, με τα πρώτα σημάδια ότι αυτονομούμαστε, άλλοι νοικιάσαμε σπίτια, άλλοι αρχίσαμε αργά να ανακαλύπτουμε την πραγματική ενήλικη ζωή και τις ευθύνες, απαλλαγμένοι πλήρως από τη φροντίδα και τη μέριμνα των γονιών μας, τότε είναι που εμφανίστηκε ο Γιωργάκης στο Καστελόριζο.

Για μένα ήταν ακόμα πιο εμβληματικό, καθώς το παρακολούθησα φαντάρος την τελευταία μέρα από το ΚΨΜ στη Λάρισα, κρατώντας το απολυτήριο στο χέρι. Οι γονείς μας, ανήκοντας σε ένα ευρύ φάσμα από τη λαϊκή δεξιά ως το ΚΚΕ, μεγάλωσαν κι αυτοί μαζί μας και βρέθηκαν και αυτοί αντιμέτωποι με τα γεγονότα της τελευταίας πενταετίας, αντικρίζοντάς τα όμως με μια άλλη ματιά. 

Αυτή του 60άρη. Έτσι, η ελληνική οικογένεια βρίσκεται σύσσωμη απέναντι στην «Κρίση». Άλλες οικογένειες το έριξαν στις ενοχές του «μαζί τα φάγαμε», άλλες με καταγγελίες προς τους φταίχτες, άλλες με καταγγελίες προς τους τεμπέληδες δημόσιους υπαλλήλους, άλλες το έριξαν στον φασισμό και τον ρατσισμό, άλλες βουβές και μουδιασμένες. Ενοχές, καταγγελία, φόβος.

Μεγαλώσαμε με 2-3 πολιτικά ονόματα επικεφαλής, μια ολιγαρχία με πολιτικούς κατώτερους το περιστάσεων, διάφορους υπουργούς που αν φτιάχναμε τις εταιρείες που ονειρευτήκαμε δεν θα τους παίρναμε ούτε για κλητήρες. Μεγαλώσαμε με αξίες κόντρα στον ρατσισμό και τον φόβο, παίζαμε από το πρωί ως το βράδυ στις πιλοτές και τις πλατείες και δεν φοβηθήκαμε ποτέ. Η γιαγιά είχε καλή σύνταξη και γέρασε με αξιοπρέπεια και ο πατέρας μας έλεγε: «σαν τον γιατρό στο δημόσιο νοσοκομείο, δεν υπάρχει».

Η «Κρίση» μάς ροκάνισε τους μισθούς, μάς χώρισε από σχέσεις λόγω ψυχολογικής αστάθειας, μάς στέρησε επαγγελματικές εμπειρίες, μάς ανάγκασε στην οικονομική μετανάστευση, μάς έκανε πιο φοβισμένους, ρατσιστές, ομοφοβικούς, ατομιστές. Μας γύρισε στο παιδικό δωμάτιο «ευνουχίζοντάς» μας και στερώντας μας προοπτικές ωρίμανσης και ολοκλήρωσης. Μια γενιά που άλλα περίμενε και άλλα της ήρθαν. 

Μια πραγματικότητα εχθρική και αρνητική ως προς κάθε όνειρο. Πέντε χρόνια δεν είναι όμως πολλά; Είμαστε ακόμα βουβοί, σαστισμένοι, φοβισμένοι;  Η εσωτερική και εξωτερική ανάλυση έγινε, και τα σημάδια στη γενιά μου είναι πλέον σαφή. Ο φόβος φαίνεται να διαλύεται. Αρκετά με όλους αυτούς!