ΑΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΔΙΑΣΩΣΕΙ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ Ο κ. ΜΠΑΛΤΑΣ

 

Παρ όλο που τα φώτα της δημοσιότητας είναι στραμμένα στο Eurogroup και τις διαπραγματεύσεις, επιμένω να θυμάμαι το κύτταρο της κοινωνίας, το σχολείο που για άλλη μια φορά με διαφορετικό βέβαια ένδυμα παραμένει ακόμα λάθος στο σχεδιασμό και την υλοποίησή του.

Λόγω ηλικίας φαντάζομαι ο κ. Μπαλτάς διατηρεί μια εικόνα των παλιών Πρότυπων (Βαρβάκειος Σχολή, Σχολή Αναβρύτων) και Πειραματικών. Έτσι αναπτύσσει μια ρητορική περί αριστείας και ανισότητας (που επίσης χρήζει συζήτησης), εύκολα λόγια τα οποία μάλιστα σπεύδει να «τεκμηριώσει» με επίσης προσωπικές απόψεις περί άγχους κ.λ.π.

Θα περίμενε βέβαια κανείς από έναν υπουργό να έχει τουλάχιστο μελετήσει το σχεδιασμό, τη λειτουργία, το θεσμικό πλαίσιο και κυρίως το ρόλο των Νέων Πρότυπων – Πειραματικών σχολείων που δεν είναι άλλος απ το να δώσει δημόσια δωρεάν Παιδεία ανώτερου επιπέδου και άρα να συνδυάσει τον Πειραματισμό με την Αριστεία αλλά κυρίως να αποτελέσει πρότυπο (αυτή είναι άλλωστε η έννοια του χαρακτηρισμού) για τα άλλα δημόσια σχολεία σε ένα ευρύτερο πλαίσιο συνέργειας και ανταλλαγής καλών πρακτικών.

Αν το γνώριζε, δε θα απορούσε για την ονομασία «Πρότυπο- Πειραματικό» ,  θα κατανοούσε πως όταν επανήλθε ο θεσμός (μόλις πριν από δυο χρόνια) αποφασίστηκε ο  μη διαχωρισμός ακριβώς για να μην πρόκειται για σχολεία αριστείας αποκλειστικά αλλά για μαθητές ικανούς με κίνητρο που  επιλέγονται μετά από αξιολόγηση και παρακολουθούν σχολεία που πειραματίζονται με τις διδακτικές μεθόδους και καινοτομούν, λειτουργώντας ως πρότυπο για τα άλλα.

Αν μελετούσε τα δεδομένα θα έβλεπε πως στα σχολεία αυτά εισάγονται και μαθητές με 14 και 15, και μαθητές με ειδικές μαθησιακές ανάγκες. Αν μελετούσε τη βιβλιογραφία σχετικά με την Ηγεσία στην Εκπαίδευσης και το σχεδιασμό εκπαιδευτικής πολιτικής θα ήξερε ότι οι αλλαγές στην Παιδεία γίνονται μόνο συστημικά, με τη διάδοση καλών πρακτικών, εμπνέοντας τους εκπαιδευτικούς και εμπλέκοντας την μαθητική κοινότητα και όχι με μεθόδους «εκ των άνω» όσο καλές και ρομαντικές κι αν είναι.

Αν επισκεπτόταν ένα τέτοιο σχολείο θα έβλεπε ιδίοις όμασι φυσιολογικά παιδιά (αποτυγχάνουν, θυμώνουν, χαίρονται, ενθουσιάζονται αλλά και βαριούνται όπως όλα τ’ άλλα) από όλες τις κοινωνικές τάξεις που αγαπούν το σχολείο τους, που προσπαθούν  και που έχουν όραμα κι ελπίδα για το μέλλον τους. Θα έβλεπε πώς ένα σχολείο που αποτελεί επιλογή για ένα παιδί λειτουργεί διαφορετικά ως κίνητρο για το ίδιο.

Και αν έκανε τον κόπο να μιλήσει με ένα απ τα πολλά παιδιά που ζώντας σε μια υποβαθμισμένη περιοχή πάλεψαν μόνα τους και διεκδίκησαν με την αξία τους μια εναλλακτική για να αλλάξουν τη ζωή τους ίσως αισθανόταν λίγο άσχημα που αποκάλεσε αυτόν τους τον αγώνα «στρεβλή φιλοδοξία». Ίσως και να συνειδητοποιούσε πως δεν αρκεί να εφησυχάζει την αριστερή του συνείδηση αντιπροτείνοντας σε αυτό το παιδί τη μέθοδο την κλήρωσης, ουσιαστικά προτείνοντας ένα μοντελο ζωής που βασίζεται στην τύχη και όχι στην ικανότητα.  

Ίσως και να συνειδητοποιούσε πως το άγχος του αναπόδραστου της ζωής ή της έλλειψης στόχων είναι πολύ πιο βαρύ από το «άγχος των εξετάσεων». Αλλά πάλι αυτό θα σήμαινε πως θέλει να διασώσει την Παιδεία. Κάτι που δε διαφαίνεται από την αλαζονική , προσωποπαγή και σχεδόν συμπλεγματική στάση του κ. Μπαλτά.

Ας του θυμίσει κάποιος ότι ο χρόνος και η ευκαιρία ανήκει εξ ολοκλήρου στα παιδιά και όχι στις προσωπικές του φιλοδοξίες ή απόψεις . Τα παιδιά έχουν μονάχα μια φορά την ευκαιρία του σχολείου. Και τους είναι πολύτιμη.