ΕΠΙΒΡΑΔΥΝΣΗ ΣΤΗΝ ΤΑΧΥΤΗΤΑ

 

Η ιλλιγιώδης ταχύτητα: Ήταν τότε που όλοι οι Έλληνες ουσιαστικά αντιλήφθηκαμε πως ήμασταν μέλη μιας ένωσης. Το αίσθημα αλλαγής και ανανέωσης μπορεί να συγκριθεί με τη δημιουργική ορμή ενός νέου, ερωτευμένου, ο οποίος νιώθει ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Η Ελλάδα δεν ήταν πια μόνη στον παγκόσμιο χάρτη. Το διαχρονικό πάθος να φθάσεις το καλύτερο και να βελτιωθείς ώστε να προσεγγίσεις τους πιο αναπτυγμένους έφθασε στη ρεαλιστική κορύφωσή του.

Έργα, σύγχρονες υποδομές, βελτιώσεις σε πολλούς τομείς με την επισήμανση της συγχρηματοδότησής τους από κοινοτικούς πόρους. Ελεύθερα ταξίδια στις ευρωπαϊκές πόλεις και πολιτισμική ώσμωση που βοήθησαν στη διεύρυνση του πνεύματος και στην αποβολή θέσφατων που μόνο αρνητικά επιδρούν στην εξέλιξη και την πρόοδο. Η αποδοχή και η πίστη στον κύκλο από αστέρια είναι διάχυτη ανάμεσα στους Έλληνες και τις Ελληνίδες.

Το απότομο φρενάρισμα: Και γύρω στο 2008 ξεσπά η κρίση. Οι πολίτες χάνουν την εργασία τους, το εισόδημά τους μειώνεται δραστικά και ο βίος στον οποίο ήταν συνηθισμένοι είναι πια παρελθόν. Και αυτό είναι το σημείο στο οποίο η πίστη στις ευρωπαϊκές αξίες και θεσμούς αρχίζει να φθείρει. Η ισοτιμία, η ίση μεταχείριση και η ανεμπόδιστη συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων από όλα τα κράτη είναι κάτι που αμφισβητείται από μερίδα του πληθυσμού.

Η βία γεννάται μέσω διαφόρων συνιστωσών και κοινωνικές παθογένειες πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα. Η Ελλάδα βιώνει μια πρωτοφανή κρίση αξιών. Από χώρα που γέννησε τη δημοκρατία καταλήγει εκκολαπτήριο πρωτόγνωρων μορφών μίσους και επιθετικότητας. Και είναι τότε που πολλοί διερωτώνται: Τι κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης; Η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η ανθρωπιά πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε το ευρωπαϊκό εγχείρημα φαίνεται να καταρρέουν.

Η ύπαρξη μιας «Ευρώπης δύο ταχυτήτων» είναι ένας έντονος προβληματισμός που έρχεται να προστεθεί στην ανησυχία για θέματα εξάπλωσης μιας απρόσωπης κουλτούρας καθώς επίσης και σε απώλειας εθνικής κυριαρχίας. Το ευρωπαϊκό όνειρο αρχίζει και ηχεί στα αυτιά των ταλαιπωρημένων από την κρίση Ελλήνων ως ουτοπία.

Μαρσάρισμα ή απόσυρση; Θέλω να πιστεύω ότι οι αρχές και οι ιδέες της Ενωμένης Ευρώπης σε καμία περίπτωση δεν έχουν σβήσει. Έχουν προσωρινά κλονιστεί αλλά μπορούν να επανέλθουν πιο ζωντανές και φρέσκες. Η φλόγα δεν έχει σβήσει, απλά σιγοκαίει. Είναι στο χέρι μας να ξαναφουντώσει. Όταν κάποιο από τα αδέρφια έχουν πρόβλημα όλα τα μέλη της οικογένειας μεριμνούν για αυτό. Η ειλικρινής και ανιδιοτελής αδελφική στοργή είναι αυτή που χρειάζεται η Ευρώπη ώστε να αποτελεί μια πραγματικά ενωμένη οικογένεια. 

Τα κράτη-μέλη πρέπει να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους χωρίς να βρίσκουν καταφύγιο εφησυχασμού ή μειωμένης προσπάθειας στα πλαίσια του συλλογικού τόνου της ένωσης. Το πιο σημαντικό είναι τα κράτη-μέλη να δείχνουν την ίδια αγάπη, ευθύνη και ενδιαφέρον για την εύρυθυμη λειτουργία του θεσμού.

Όπως ο κάθενας από τους δύο γονείς ενός παιδιού νιώθει πλήρη την ευθύνη και την αγάπη για αυτό και όχι μοιρασμένη με τον άλλο γονέα. Σε μια πορεία γοργή και ξέφρενη οφείλουμε να σταθούμε λίγο κατά καιρούς και να φέρουμε στον νου μας τον σκοπό και τον λόγο για τον οποίο ξεκινάσαμε. Ίσως αυτό είναι αρκετό ώστε να αναλογιστούμε κατά πόσο οι διάφορες ενέργειες και δράσεις εξυπηρετούν τους σκοπούς ίδρυσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει και αξίζει να γίνει η οικογένεια που όλοι θα ζηλεύουν. Μια οικογένεια που τα μέλη της νιώθουν μια γροθιά ως σύνολο και όχι αθροίσματα ατόμων.