ΔΙΠΛΟΘΕΣΙΑ

 

Ένα υπαρκτό πρόβλημα, το επίπεδο  ανεργίας. Ένα υπερ-υπαρκτό πρόβλημα, το ποσοστό ανεργίας των νέων. Θέλω σε αυτό το σημείο όμως, να μου επιτραπεί να βάλω μία τελεία στους λόγους δημιουργίας αυτής, τόσο τους εξωτερικούς όσο και τους εσωτερικούς. Θα στρέψω το βλέμμα στο ποσοστό των εργαζομένων τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα, αίροντας την προαναφερθείσα τελεία.

Η ερώτηση αφορά τη διπλοθεσία στο ποσοστό επί του συνόλου των εργαζομένων. Ως βάση συλλογισμού η υπόθεση πως ένα για τη μηνιαία ατομική επιβίωση επαρκές, έστω και με δυσκολία, ποσό κυμαίνεται στην τάξη των 900-1000 ευρώ, τότε το ερώτημα που τίθεται είναι πόσοι και πόσες που ανήκουν σε αυτή τη μισθολογική κατηγορία και πάνω από μία χρηματοδοτική πηγή, λαμβάνουν χρήματα και από έτερη χρηματοδοτική πηγή. Στο δημόσιο τομέα, παρά τις απαγορεύσεις, υπάρχουν πολλά παραθυράκια τόσο για μαύρη όσο και για δηλωμένη εργασία, στον ιδιωτικό είναι όλα free.

Τίθεται ένα θέμα ηθικής φύσεως. Όλοι αυτοί, καθηγητές, δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι κ.λπ. καταλαβαίνουν, συναισθάνονται πως διαπράττουν ένα ηθικό έγκλημα; Όλοι αυτοί καταλαβαίνουν πως αφήνουν χιλιάδες άτομα με τα ίδια, ίσως και περισσότερα, προσόντα στην ανεργία, στην αναξιοπρέπεια, στην κοινωνική σίτιση, στην ατομική ψυχική αναξιοπρέπεια, μόνο και μόνο για να εισπράξουν παραπάνω χρήματα και να αφήσουν τους υπόλοιπους στην άβυσσο της αβεβαιότητας; Το καταλαβαίνουν; Nαι. Για αυτό εγκληματούν εκ προθέσεως.

Δεν θα έπρεπε η κυβέρνηση, ειδικά σε τέτοιες έκτακτες καταστάσεις, να απαγορεύσει τόσο στους δημόσιους όσο και στους ιδιωτικούς υπαλλήλους που ξεπερνούν την άνω αναφερθείσα μηνιαία μισθολογική καταβολή, να μπορούν να έχουν και δεύτερη δουλειά, κάνοντας ρακοσυλλέκτες όλους τους υπόλοιπους;