ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ... ΕΛΛΕΙΜΜΑ!

 

Γαλουχηθήκαμε και πορευτήκαμε, όπως τόσοι και τόσοι Έλληνες, στη μεταπολιτευτική Ελλάδα του στρουθοκαμηλισμού, της ρεμούλας, του βολέματος.

Μια Ελλάδα ισοπεδωτική που δεν δημιουργεί πρότυπα, παρά μόνο αυτά των social media. Μια Ελλάδα που αρέσκεται να ασχολείται με ό,τι φαιδρό και ασήμαντο ακόμη και σήμερα, έπειτα από τόσες «Θυσίες» και «Δεινά». Που δεν μαθαίνει από τα λάθη της και της αρκούν ελάχιστα ψευδεπίγραφα για να αισθανθεί «εθνικά περήφανη» ξανά, αδιαφορώντας για το ρηχό και για το λίγο της, ή ακόμη χειρότερα για να μπει κάτω από λάβαρα ανθρώπων που υποτιμούν ακόμη κι αυτή, την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Παντού ανακαλύπτει συνωμότες, εχθρούς και τιμωρούς, και ούτε στιγμή δεν θέτει τον εαυτό της υπόλογο για το παραμικρό. Κορώνες για τον ελληνικό πολιτισμό και την πατρότητα της Δημοκρατίας... που θα ήμουν η τελευταία που θα τα αμφισβητούσα... μα πώς να το πω; δεν μου αρκεί να προσκαλούμαστε σαν έθνος στα επιτεύγματα των προγόνων μας πριν από χιλιετίες... και να μην προβάλουμε τίποτε στη σύγχρονη εποχή που να αποδεικνύει, ότι είμαστε άξιοι συνεχιστές τους.

Κάνε μια προσπάθεια, σύγχρονε Έλληνα, να δεις τις ευθύνες σου, αυτές τις προσωπικές, γιατί - πίστεψέ με - υπάρχουν. Η κρίση είναι ασφαλώς και οικονομική και πολιτική, αλλά πρωτίστως είναι πολιτειακή και είμαστε εσύ και εγώ υπεύθυνοι γι' αυτό. Κι όταν καταφέρουμε να το παραδεχτούμε, τότε μαζί σου… Να μαζέψουμε όλα τα ξεχασμένα χαρακτηριστικά της «ράτσας» μας, τη λεβεντιά, την περηφάνια την εντιμότητα, αλλά και την εργατικότητα και τη μεγαλοθυμία και την ανθρωπιά, να ξαναβρούμε την εθνική μας ταυτότητα και τότε με τόλμη να αντιμετωπίσουμε όλους αυτούς τους «κακούς» και «προκατειλημμένους» λαούς που «τάσσονται εναντίον μας».

Γιατί, αν δεν σκύψεις δεν σε πατάνε. Κι εμείς σκύψαμε όχι από άλλη ανάγκη, παρά για να κρύψουμε την ολιγωρία, τη φιλαρέσκεια και την τεμπελιά μας. Γιατί ως νεοέλληνες, ξεπουλήσαμε όποια αξία μάς έκανε ξεχωριστούς, στον βωμό του «εύκολου». Θέλουμε χρήμα, επιτυχία, καταξίωση, και τα θέλουμε ο καθένας μόνο για τον εαυτό του, έστω κι αν τα «κλέβουμε» από κάποιον καλύτερό μας. Ζητάμε ισότητα μόνο σε σχέση με τους «παραπάνω» μας, ζητάμε δικαιοσύνη μόνο όταν αισθανόμαστε εμείς αδικημένοι, ζητάμε πρόοδο μόνο αν μας χαριστεί ή δουλέψει άλλος για αυτή, ζητάμε πάταξη του πελατειακού κράτους μόνο για τους υπόλοιπους, διατηρώντας πάντα την κρυφή ελπίδα ότι εμείς θα το βρούμε το παραθυράκι.

Κοντολογίς, δείχνουμε με το δάχτυλο παντού τους φταίχτες αλλά ποτέ δεν το στρέφουμε στον καθρέφτη μας. Ταπεινή μου άποψη, όσο αυτά είναι -ίσως όχι τα μόνα- αλλά κυρίαρχα φαινόμενα στην κοινωνία μας, η κρίση θα είναι εδώ και θα βαθαίνει. Γι' αυτό πριν «κλαφτούμε» πάλι για το καταδικασμένο μέλλον των παιδιών μας, ας κοιτάξουμε λιγάκι τη μορφή μας. Εκεί θα δούμε τον μόνο άνθρωπο (έθνος) που έχει τη δυνατότητα να το αλλάξει.