ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

 

Τρίτη μεσημέρι στο κέντρο της πόλης μου. Εγώ καθισμένη σε ένα παγκάκι, ακούγοντας μουσική περίμενα την παρέα μου και γύρω μου κόσμος βιαστικός περπατούσε. 

Εκείνη τη μέρα συνειδητοποίησα ότι αν κάτσεις σε ένα παγκάκι και παρατηρήσεις τους γύρω σου έχεις γνωρίσει τον κόσμο. Αρχικά ήταν ευχάριστο να βλέπω ζευγαράκια να περπατούν χέρι-χέρι, γονείς με τα παιδιά τους, ηλικιωμένους να κάνουν βόλτα στο κέντρο της πόλης. Στη συνέχεια όμως η ματιά μου άρχισε να γίνεται βαθύτερη, έπαψα να παρατηρώ μόνο τα ευχάριστα -όπως κάνουμε όλοι- στάθηκα και σε εκείνα που σε ψυχοπλακώνουν.

Αμέσως επικεντρώθηκα σε 2 μικρά παιδιά τσιγγάνικης καταγωγής που ζητιάνευαν στον δρόμο λίγα χρήματα για φαγητό, όπως έλεγαν. Κανείς δεν τα παρατήρησε, σαν να ήταν αόρατα κι ας στέκονταν εκεί μπροστά τους. Κανείς δεν τα άκουγε κι ας τους διαμαρτύρονταν όπως κάθε παιδί όταν θέλει να το προσέξεις. Αναρωτήθηκα, λοιπόν, πώς γίνεται άνθρωποι που είναι γονείς, όταν αντικρίζουν ένα τέτοιο θέαμα να μην συγκινούνται, να μην επιθυμούν να βοηθήσουν έστω με ελάχιστα χρήματα. 

Δέχομαι ότι στην Ελλάδα της κρίσης δεν περισσεύουν χρήματα αλλά ούτε συναίσθημα, ούτε λίγη ανθρωπιά; Δεν με «ενόχλησε» τόσο το γεγονός ότι δεν τους έδωσε κανείς χρήματα αλλά ότι κανείς δεν τα κοίταξε, δεν τους έδωσε καμιά σημασία. Προς θεού δεν είμαι υπέρ της ζητιανιάς, κάθε άνθρωπος πρέπει να μάχεται αξιοπρεπώς για να ζήσει αλλά για μένα αυτά τα πλάσματα δεν ευθύνονται για αυτή τους την κατάληξη και τον τρόπο ζωής. Ευθύνονται οι γονείς τους που τα ωθούν σε αυτή τη ζωή. Ευθύνεται η κοινωνία που δεν προσπαθεί με κάποιο τρόπο να τα «μαζέψει» από τους δρόμους και να τα πάει στο σχολείο γιατί εκεί είναι η θέση τους.

Σε μια ηλικία περίπου 10 χρονών-όσο ήταν αυτά τα παιδιά- δικαίωμα του κάθε παιδιού οποιασδήποτε φυλής είναι να μορφώνεται και να ζει τα παιδικά του χρόνια όπως του αρμόζουν, μαζί με άλλα παιδιά της ηλικίας του και όχι στους δρόμους κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή. Δεν θέλω λοιπόν να σταθώ τόσο σε αυτό που έκαναν στον δρόμο αλλά σε αυτό που εμείς, εγώ έκανα όταν εμφανίστηκαν μπροστά μου. Στις σκέψεις μου για αυτά τα παιδιά που έτυχε οι γονείς τους να μην λογαριάζουν τη ζωή τους, γιατί δυστυχώς παιδιά στους δρόμους υπήρχαν πάντα και θα υπάρχουν αφού υπάρχουν ανεύθυνοι άνθρωποι που λέγονται γονείς και μια κοινωνία που συνεχώς εθελοτυφλεί.

Θέλω να κλείσω με την εικόνα που με οδήγησε σε όλες αυτές τις σκέψεις. Λίγο πριν φύγω, τα παιδάκια αυτά άφησαν το «πόστο» τους και μπήκαν μέσα στο σιντριβάνι που βρισκόταν κοντά τους απλά και μόνο για να παίξουν με το νερό γιατί η παιδική τους ταυτότητα, όσο κι αν θέλουν κάποιοι να την σβήσουν, δεν κρύβεται. Είναι παιδιά και διψούν για παιχνίδι όπως κι εγώ στην ηλικία τους, όπως τα παιδιά μου αύριο.