ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ

  

Οι Έλληνες αυτοχαρακτηριζόμαστε προστάτες της ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης της συμφιλίωσης των λαών, μπλα, μπλα...Παραδοσιακά καλλιεργούμε δημόσια (ο τρόπος ζωής άλλα δηλώνει) ένα αίσθημα αντι-αμερικανισμού και πρόσφατα αντι-γερμανισμού (ο όρος δεν υφίσταται από όσο γνωρίζω αλλά νομίζω αποκτά νόημα). 

Αυτό, διότι όλοι αυτοί καταπιέζουν οι μεν τους λαούς, οι δε τα πορτοφόλια. Οι πρώτοι δε, παραδοσιακά (σύμφωνα με ρητορική του «μέσου» Έλληνα), υποστήριζαν ανελεύθερα καθεστώτα, δικτατορίες κ.ά. Όμως, η  Ελλάδα σήμερα ποιους θεωρεί συμμάχους και είναι μάλιστα και περήφανη γι' αυτούς;

Πρώτα από όλα τη Ρωσία. Δεν έχει σημασία ότι ο Βλαδίμηρος από το 2000 (15 χρόνια) επί της ουσίας στην εξουσία, έχει εγκαταστήσει σταδιακά μια αυταρχική διακυβέρνηση τσαρικής νοσταλγίας και χαρακτηριστικών. Δεν έχει σημασία που η οικονομία ελέγχεται είτε από κρατικούς κολοσσούς, είτε από εταιρίες της απολύτου εγκρίσεώς του.

Δεν έχει σημασία που ΠΡΟΣΑΡΤΗΣΕ (με κεφαλαία για να το κατανοήσουμε) κομμάτι ανεξάρτητου κράτους και μεθοδεύει τον διαμελισμό ενός άλλου. Φυσικά δεν έχουν σημασία οι πολιτικές διώξεις και δολοφονίες (Ana Politkovskaja, Alexander Litvinenko, Boris Nemtsov). Σημασία έχει ότι είναι ορθόδοξοι και ο Βλαδίμηρος «μάγκας» με τη βαλκανική έννοια του όρου.

Έπειτα το Ισραήλ. Δεν έχει σημασία που ο Bibi ανήκει στον πυρήνα των εθνικιστών και με λόγους και με έργα (εποικιστική δραστηριότητα στη δυτική όχθη, άρνηση συνεννόησης με τους Παλαιστίνιους, στρατιωτικές επιχειρήσεις στη λωρίδα της Γάζας κ.ά). Σημασία έχει η «στρατηγική» μας συμμαχία (την οποία κανείς δεν μπορεί ακριβώς να προσδιορίσει) με το Ισραήλ (τη λέξη «Εβραίοι» τη λέμε σιγά). Και τέλος ο πρόσφατος «έρωτας» με την Αίγυπτο. Ονειρευόμαστε «άξονες», «τρίγωνα» και «τετράγωνα». Ελλάδα-Αίγυπτος-Ισραήλ-Κύπρος, με οποιαδήποτε σειρά. 

Δεν έχει σημασία που στην Αίγυπτο βρίσκεται στην εξουσία ο στρατηγός (έστω πρώην) Abdel-Fattah al-Sisi, ο οποίος με πραξικόπημα (όμοιο με αυτά που η Ζωή Ροβεσπιέρου διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι πολεμάει με κάθε ίνα της ύπαρξής της), ανέτρεψε τον (δημοκρατικά) εκλεγμένο Mohamed Morsi (η δημοκρατία όπως και στη λωρίδα της Γάζας με τη Hamas, κάνει πολυποίκιλες επιλογές) και τον καταδίκασε σε θάνατο. Δεν έχει σημασία που ο Τύπος είναι υπό διωγμό. Το καθεστώς στην Αίγυπτο σήμερα σε τι διαφέρει από τον «στυγνό δικτάτορα» Hosni Mubarak;

Ναι, αλλά στην Αίγυπτο ο al-Sisi προσφέρει ασφάλεια και ανάχωμα κατά του ριζοσπαστικού Ισλάμ! Μα το ίδιο έκανε και ο Muammar Gaddafi (τον θυμόσαστε αυτόν;). Έπρεπε δηλαδή να πλημμυρίζει με αίμα (επανειλημμένα) η πλατεία Tahrir (Ελευθερίας ελληνιστί); Σημασία έχει όμως ότι με τον αιγυπτιακό λαό θα εκμεταλλευτούμε μαζί το υδρογονανθρακικό μάνα της περιοχής (πώς, από πού και με τι κόστος είναι βαρετές λεπτομέρειες προς το παρόν) το οποίο θα μας λύσει όλα τα προβλήματα.

Στις Διεθνείς Σχέσεις (και δη τις οικονομικές) πρέπει να κυριαρχεί ο ρεαλισμός και η ανάπτυξη συμμαχιών με γνώμονα το εθνικό συμφέρον (ο ορισμός αυτού βασανιστικά πολύπλοκο αντικείμενο). Ως εκ τούτου, λίγη περίσκεψη, φιλτράρισμα και μετριοπάθεια στη ρητορική είναι απολύτως απαραίτητα. Τα του «βαλκανικού καφενείου» στο καφενείο, και τα της πολυεπίπεδης διπλωματίας στα οβάλ τραπέζια των διαπραγματεύσεων.