ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ…

 

Το άρωμα των εκλογών στην Ελλάδα είναι σαν τη μυρωδιά από τον ελληνικό καφέ, που σιγοψήνεται ένα καλοκαιρινό πρωινό σε μπαλκόνι με θέα το Αιγαίο. Οι εκλογές στην Ελλάδα είναι σαν το άρωμα του καφέ που ξεπλένει αγχωμένες σκέψεις σε νιρβάνα διαρκείας.. Με την πιστολιά του αφέτη να έχει ήδη ακουστεί, οι υπάρχοντες πολιτικοί άρχισαν να υπόσχονται ζωή χαρισάμενη σε πολίτες που τους θεωρούν λοβοτομημένους. Με νέους πολιτικούς φορείς να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, αφού το παιχνίδι υπόσχεται πλέον κέρδη σε περισσότερους παίκτες.

Με επαγγελματίες-πολιτικούς να κάνουν την προσωπική τους επανάσταση (για πολλούς το δεκαπεντάλεπτο της διασημότητας φτάνει μέχρι την πρώτη διακήρυξη του φορέα τους), για να αποδείξουν πως εκτός από ρολίστες είναι και εν δυνάμει ηγέτες. Με ανθρώπους του έρχονται από τον επαγγελματικό στίβο να κάνουν τη δική τους υπέρβαση και να βρίσκονται στο τιμόνι ενός κόμματος, που δε διαθέτει όμως mouse και πληκτρολόγιο με Ctrl, Alt, Del για να σβήνονται τα λάθη και να γίνονται επανεκκινήσεις.

Για πολλά χρόνια, οι πολιτικοί στην Ελλάδα υπόσχονται, τάζουν, ανοίγουν το στόμα τους και κραυγάζουν, με στόχο να κερδίσουν ψήφους. Λογικό θα μου πεις. Κάτι σαν τους μανάβηδες στη λαϊκή που διαφημίζουν το εμπόρευμα τους, ώστε να ξεπουλήσουν νωρίς για να επιστρέψουν στο σπίτι τους για ένα μεσημεριανό υπνάκο.

Πολιτικοί, που σαν τους καναλάρχες που παίζουν με τις θεαματικότητες, είναι σε θέση να παίζουν με τις θέσεις τους και να τις μεταβάλουν ανάλογα με τις διαθέσεις του κοινού. Πολιτικοί, που σαν τους μαθητές επιλέγουν τη Σχολή της προτίμησής τους για ανώτερες σπουδές, βασιζόμενοι στην ευχέρεια να βρουν δουλειά στο μέλλον και όχι επενδύοντας στον εαυτό τους ώστε να σπουδάσουν τα ταλέντα τους.

Αν λοιπόν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση έχουμε μία από τα ίδια, πολιτικούς που κάνουν κωλοτούμπες για να κερδίσουν ψήφους και κόμματα που αραδιάζουν θέσεις χωρίς σαφές περιεχόμενο, εγώ συνεχίζω να αρνούμαι να φτάσω μέχρι τις κάλπες. Γιατί με αυτό τον τρόπο, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι σαν να ανακυκλώνει αργόσχολους, που βρήκαν χορηγούς για τα ένσημά τους χωρίς να με ρωτάνε αν συμφωνώ να τους χορηγήσω με τον ιδρώτα μου.

Κύριοι πολιτικοί, δεν υπάρχουν μόνο πολίτες που αναζητούν φτηνές λύσεις στην κοινωνία μας. Υπάρχουν και αυτοί που έχουν χάσει κάθε αυτοεκτίμηση που τους είχε απομείνει και αρνούνται να ψηφίσουν, και μάλιστα σε λίγο καιρό θα αποτελέσουμε αυτοδύναμη ομάδα. Υπάρχουν και αυτοί που γνωρίζουν πως είναι περαστικοί από τη ζωή, πως είναι νοικάρηδες ενός μικρού κομματιού γης που πρέπει να σεβαστούν και να παραδώσουν εύφορο στην επόμενη γενιά. Υπάρχουν και αυτοί οι πολίτες που σέβονται τη γη, την κοινωνία, τον διπλανό τους και το οξυγόνο που του αναλογεί.

Υπάρχει κάποιος πολιτικός που θέλει να μιλήσει με ειλικρίνεια και σε αυτούς τους πολίτες; Υπάρχει κάποιος να με πείσει να τον ακούσω, να τον πιστέψω, ακόμα και να τον ακολουθήσω στην προσπάθεια του; Και αν ναι, θα προτιμούσα να μου το πει χωρίς γραβάτες και κοστούμια, μέσα από μια εκπομπή του διαδικτύου που θα τσαλακώσει τον εαυτό του, όπως έκανε ο λεγόμενος και πλανητάρχης των ΗΠΑ, και όχι μέσα από μια αφίσα σε μια κολώνα, που πρέπει να μείνει ατσαλάκωτη μέχρι την Κυριακή των εκλογών.

Κύριε πολιτικέ, με ανάγκασες να τσαλακωθώ τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια, που αν επιμείνεις να μένεις ατσαλάκωτος, αρχίζω να σε φοβάμαι…