ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

 

Οι πρώτες γραμμές από το Κοράνι χωρίζουν τον κόσμο σε dar-al-Islam και σε dar-al-Harb (κόσμος του Ισλάμ και κόσμος του πολέμου). Βασικό συστατικό του πολέμου είναι η χρήση βίας, που σύμφωνα με τον ρεαλισμό το μονοπώλιό της ανήκει στα κράτη. Έτσι η χρήση βίας λαμβάνει μια ακόμα νομιμοποίηση από τη θρησκεία. Κατ' επέκταση το Κοράνι συμμετέχει και στη νομοθετική διαδικασία, περισσότερο με τη μορφή εθιμικού εσωτερικού δικαίου για τους μουσουλμάνους.

Σε αυτό το επίπεδο, δεν διαφέρει καθόλου από καμία άλλη θρησκεία ή πνευματικό δημιούργημα το οποίο προσπαθεί να εξηγήσει, να ερμηνεύσει και να εκλογικεύσει τον κόσμο μέσα από τη δική του οπτική. Παρόλα αυτά, δεν έχει κανένα νόημα να δαιμονοποιείται μια θρησκεία ή πνευματικό δημιούργημα, η οποία επιβάλλει έναν τρόπο ζωής στους πιστούς της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο κομφουκιανισμός, ο οποίος από το επίπεδο της φιλοσοφίας κι ενός ενδεικτικού τρόπου ζωής πέρασε στο επίπεδο της θρησκείας. Γιατί δηλαδή δεν είναι «κακός» ο κομφουκιανισμός;

Το γεγονός ότι η Ευρώπη πέρασε από τη Γαλλική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό που τοποθέτησε τον άνθρωπο στο κέντρο των εξελίξεων, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα πρέπει να το υιοθετήσουν και οι μουσουλμάνοι ή οποιαδήποτε άλλη θρησκεία. Πειστικό επιχείρημα σε αυτό αποτελούν οι τόσες επεμβάσεις στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε χώρες που ακόμα είναι χαλιφάτα ή διχάζονται αν θα πρέπει να είναι χαλιφάτα. Προσωπικά, θεωρώ ότι τα χαλιφάτα με ευρωπαϊκά δεδομένα θα μπορούν να είναι και φέουδα.

Επιπλέον επίτηδες  θεωρώ, αγνοήθηκε εντελώς η Τουρκία, μια χώρα η οποία προσπαθεί/προσπαθούσε να αποκτήσει, κι εν μέρει το πετυχαίνει, να είναι μια χώρα πρότυπο ως Μουσουλμανική Δημοκρατία με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Τέλος, ας αναλογιστούμε τη θεωρία της χωρητικότητας και να αποδεχθούμε πλέον ότι η αλληλεπίδραση στην Ευρώπη μεταξύ θρησκείας και κράτους έχει διευρυνθεί, οπότε η Ευρώπη και ο χριστιανισμός χωρά το Ισλάμ.

Αφήνω ασχολίαστη τη σύγκριση των σταυροφοριών με την Αλ-Κάιντα κτλ, καθώς και πάλι ξεχνάει τη φάση της αποικιοκρατίας και κυρίως στη Νότια Αμερική, που οι Ευρωπαίοι αντάλλασσαν χριστιανισμό για χρυσάφι και πολύτιμους λίθους, κάτι που σίγουρα δεν θα έκανε ένας μουσουλμάνος.