ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ - ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

 

Μετά από δύσκολη εβδομάδα εργασίας αποφασίζουμε να τα πούμε από κοντά και αναζητούμε wine bar στο κέντρο Αθηνών. Αληθινός χαμός που μας συναρπάζει γιατί τόσα πολλά ίσως δεν υπάρχουν σε όλο το Παρίσι! Στις φωτογραφίες των ηλεκτρονικών περιοδικών οι εσωτερικοί διάκοσμοι, με μια πρώτη ματιά, σε κάποια μαγαζιά θα έλεγες ότι είναι προϊόν τέχνης. Μετά την απόφασή μας για το καλύτερο βάσει των σχολίων στο διαδίκτυο, δίνουμε ραντεβού για το βράδυ.

Αλήθεια, θα μου πεις, σε μια ιστοσελίδα πολιτικού προβληματισμού και ίσως αριστερών προδιαγραφών (και λίγο ελιτίστικης κουλτούρας) μας μιλάς για wine bars; Μα το άρθρο είναι καθαρά κοινωνικού περιεχομένου όπως θα δείτε παρακάτω. Στο κάτω-κάτω κατεβαίνοντας στο κέντρο της Αθήνας κάθε βήμα στην Ερμού και τη Μητροπόλεως είτε πρωΐ είτε βράδυ μπορεί να κρύβει και μια καθημερινή ιστορία γιατί το κέντρο είναι η καρδιά της Ελλάδας.

Στο προκείμενο λοιπόν. Αθήνα, λίστα με wine bars πιο μεγάλη και από του Παρισιού, διάκοσμοι τέλειοι, προσωπικό στις φωτογραφίες ντυμένο με την τελευταία λέξη της μόδας στον χώρο της εστίασης. Όταν φτάνουμε, επίσης πελάτες με «στολές εξόδου», πολύ καλοντυμένοι και με ρυθμό θετικό στο ένα Σάββατο που τους απομένει για να ξεφύγουν.

Στην υποδοχή μια κυρία όμορφη, προσεγμένη, μας υποδέχεται με ένα κρύο χαμόγελο ανωτερότητας αυτοκράτορα που χαμογελά αναγκαστικά στον κατώτερο λαό. Σκέφτομαι ότι πρόκειται για πολύ «ψαγμένο» μαγαζί, «ψαρώνω» που λέει και ο απλός κόσμος. Η κράτηση στο τραπέζι θα μας πάει κανένα «εικοσάευρο» το άτομο αλλά χαλάλι γιατί μια φορά στο τόσο πάμε σε wine bar.

Αρχή, ήμισυ παντός. Αναμονή για τον τρελαμένο σερβιτόρο που πηγαινοέρχεται εκνευριστικά βιαστικά σαν την μύγα γύρω μας κανένα εικοσιπεντάλεπτο. Και όταν έρχεται παντελής άγνοια του όρου κρασί. Καμιά γνώση κρασιών, καμιά διάθεση να μας υποδεχτεί και να μας εξυπηρετήσει-κατατοπίσει στο θέμα. Γιατί ρε φίλε; Ήθελα μια μέρα να ζήσω λίγο πιο προσεγμένα την έξοδό μου. Αλλιώς θα πήγαινα στον Μπαϊρακτάρη.

Χρειάζεται κάποιος που να ξέρει από κρασί ή τουλάχιστον να ξέρει να σερβίρει κρασί. Ο «δικός» μας το έχυσε καθώς το σέρβιρε στο πρώτο ποτήρι, γιατί απλά δεν ήξερε ούτε κρασί να σερβίρει, χωρίς τρόπους κάνοντάς μας να νιώθουμε ότι είμαστε σε κάποια καφετέρια στο Μοναστηράκι. Από τα φαγητά που παραγγείλαμε μας έρχονται τα μισά που σε διαδοχικούς χρόνους 20αλέπτου μας μετατρέπουν σε μονομάχους που (με κινήσεις προσεκτικές και με τακτ) παλεύουν για... λίγη τροφή. 

Και όταν διαμαρτυρόμαστε για την κακή εξυπηρέτηση; Άστο, αντιδικία δικαστηρίου και δικαιολογίας από τον υπεύθυνο. Κλείσε το στόμα σου, ρε φίλε, και ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΕ! Και στο τέλος ούτε μια καραμέλα δώρο έτσι για να μας κάνουν να νιώσουμε… πελάτες. Βγήκαμε από το μαγαζί με το κρύο χαμόγελο της «ρωμαίας αυτοκράτειρας» στην υποδοχή που διώχνει κάποιους «θνητούς» που της χάλασαν την ησυχία.

Ποιο το κοινωνικό συμπέρασμα θα μου πεις εσύ που με διάβασες ως εδώ; Δεν το κατάλαβες ακόμη; Φαίνεσθαι, τάξιμο και «πουλμούρ» αρχικά, μετά η απομυθοποίηση και η πλήρης απώλεια ουσίας, γνώσης  και λεπτομέρειας. Άρπα κόλλα, η ουσία της ελληνικής πραγματικότητας σε όλες τις εκφάνσεις της... Θέλαμε και περισσότερα wine bars από το Παρίσι!